Guns n' Roses : Chinese Democracy

17 χρόνια...
Δεν είναι και λίγα....
Μέσα σε 17 χρόνια είναι αναμφισβήτητο ότι έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Όχι μόνο στο πως ακούγεται η μουσική, αλλά και στο πως αυτή προωθήται , αναπαράγεται αλλά μερικές φορές και στο τι μηνύματα δίνει σε όλους εμάς που μας συγκινεί λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο.
Ενάς άνθρωπος στην ηλικία των 17 είναι έτοιμος να περάσει στο στάδιο της ενηλικίωσης , να πάει να σπουδάσει να δουλέψει και ως εκτούτου να δημιουργήσει τη ζωή του. Μέσα σε 17 χρόνια έχουν αλλάξει επίσης πάρα πολλά στο τρόπο της επικοινωνίας και στον τροπό ζωής των ανθρώπων. Θα μπορούσα να να συνεχίσω για πολύ ακόμα , αλλά ήδη έχω αρχίσει να βγαίνω εκτός θέματος...

Κι όμως έχουν περάσει 17 χρόνια από την τελευταία φορά που ακούσαμε καινούριο υλικό από το συγκρότημα με το όνομα Guns n' Roses. Ως φυσικό επακόλουθο οι αλλάγες που έγιναν αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα επηρέασαν και το συγκρότημα σε μεγάλο και σημαντικό βαθμό. Πλέον ο Slash , o Duff και ο Matt Sorum δεν είναι εδώ. Φύγανε και εδώ και αρκετό καιρό ακολουθόντας ο καθένας τον δρόμο του, μέχρι την στιγμή που ξαναβρεθήκανε και μαζί με τον τραγουδιστή των Stone Temple Pilots δημιουργήσανε τους Velvet Revolver (φοβερή ομοιότητα στο όνομα δεν νομίζετε;) Ηχογραφήσανε 2 δουλειές και σήμερα το μέλλον τους είναι αμφίβολο μετά την φυγή του Scott Weiland...
Πλέον οι μόνοι που μείνανε από τους GnR είναι ο Axl Rose καθώς και ο Dizzy Reed, οι οποίοι μαζί με την βοήθεια πολλών μουσικών δημιουργήσανε το Chinese Democracy.

Το αποτέλεσμα: Εξαρτάται το πως θα το δεί ο καθένας από την δική του προσωπική σκοπιά...
Αποφάσισα πριν ακόμα να το ακούσω να δείξω μια επιοίκια. Σκέφτηκα ως παράδειγμα, το πως θα ήτανε όταν επέστρεφε στην ενεργό δράση ένας ποδοσφαιριστής μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό. Έτσι είναι και η περίπτωση των GnR. Ένα ιδιαίτερα λαβωμένο συγκρότημα, από την στιγμή που βέβαια ο βασικός και ιστορικός του κορμός (Slash, Duff McKagan, Matt Sorum) έχει φύγει.
14 τραγούδια συμπεριλαμβάνονται σε αυτό το δίσκο.
Ανοίγει με το ομόνιμο ''Chinese Democracy'' και το ''Shackler's Revenge'' τα οποία έχουν το στίγμα του γνωστού GnR ήχου δείχνοντας με το καλημέρα ότι ''είμαστε εδώ, γυρίσαμε και θα μείνουμε (?)''.
Ακολουθούν τα ''Better'' , ''Street of Dreams'' , "If the World" , "There Was a Time", "Catcher in the Rye", "Scraped" τα οποία επί το πλείστον είναι σε ρυθμό mid-tempo με ήχο που ίσως να προξενήσει αντιδράσεις σε αυτούς που περίμεναν κάτι από τα παλιά.
Κατά την γνώμη μου αποτελούν απλά μια εξέλιξη στον ήχο τους μετά βεβαίως από τις αλεπάλληλες αλλαγές που είχε υποστεί η μουσική δομή σε αυτό το 17χρονο διάστημα.
Συνεχίζει με το "Riad n' the Bedouins" ένα κομμάτι πιό δυναμικό από τα προγούμενα για να καταλήξουμε στα "Sorry" με το Sebastian Bach στα πίσω φωνητικά, "I.R.S.", "Madagascar", "This I Love" και "Prostitute" τα οποία και πάλι είναι βασισμένα σε ένα mid tempo /ballad ρυθμό.

Συμπέρασμα : Εντάξει, δεν περίμενα να ακούσω και ένα καινούριο Apettite For Destruction , αλλά ούτε και ένα Use your Illusion III (αν και θα μπορούσε σε αρκετά σημεία του).
Είναι μιά αξιόλογη δουλειά αν λάβετε υπ' όψην τα κριτήρια που έθεσα και πιό πριν.
Έτσι και αλλιώς είναι σίγουρο ότι οι απόψες για αυτή εδώ τη δουλειά ήδη θα διίστανται. Αλλά και πάλι η απάντηση σε αυτό μπορεί να δίνεται και από τους πρώτους στίχους που ψελλίζονται :''It don't really matter, your gonna find out for yourself''...